Kazimierz Józef Frycz (ps. Kaźmierz Grabówka) pochodził z patriotycznej rodziny ziemiańskiej z Królestwa Polskiego. W momencie wybuchu powstania był uczniem Instytutu Technicznego w Krakowie, skąd udał się obozu powstańczego w Ojcowie. Uczestniczył w nieudanej wyprawie na Miechów, a później służył w oddziale żuawów śmierci i walczył pod Grochowiskami. W oddziale Marcina Borelowskiego-Lelewela brał udział w bitwach pod Panasówką i Batorzem. Po upadku powstania podjął naukę i skończył studia rolnicze w Niemczech. W 50. rocznicę wybuchu powstania styczniowego opublikował „Wspomnienia z roku 1863–64", w których bronił idei walki zbrojnej.

Autor urodził się w 1842 w Warszawie. Kształcił się na Politechnice w Liège. Po wybuchu powstania styczniowego wrócił na ziemie polskie i dołączył do wojsk polskich. Służył pod komendą gen. Mariana Langiewicza, w oddziale żuawów śmierci François'a de Rochebrune'a i pułkownika Wojciecha Komorowskiego. Początkowo był sierżantem, potem oficerem w stopniu porucznika. Brał udział w bitwie pod Poryckiem 2–3 października 1863 r. Po upadku powstania osiadł w Galicji zamieszkując w Borszczowie. Tam pracował jako starszy inżynier C. K. Wydziału Krajowego. Był prezesem tamtejszego gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół". Dla borszczowskiego „Sokoła" wybudował siedzibę (sokolnię). Po przejściu na emeryturę zamieszkał w Stanisławowie. Zmarł 25 stycznia 1903 r. w wieku 61 lat. Został pochowany na Cmentarzu Sapieżyńskim w Stanisławowie (małopolska wschodnia). Był autorem wspomnień powstańczych, spisanych w 1902 r. i wydanych we Lwowie w roku następnym pod tytułem „Wspomnienia osobiste z Powstania 1863 roku".

Pamiętniki napisane przez Jana Nałęcza Rostworowskiego, uczestnika powstania styczniowego, stanowią doskonały przykład relacji partyzanckich działań z lat 1863-64. Autor, pochodzący ze szlachetnej rodziny o tradycjach wojennych i rycerskich, jest człowiekiem wykształconym i dobrze wychowanym. Odznacza się skromnością, wrażliwością, głęboką religijnością oraz oddaniem dla ojczyzny. Jest zarówno dobrym oficerem, jak i gorącym patriotą. Niezwykłe zestawienie tych pozytywnych cech w jednej osobie może budzić zdumienie. Pamiętniki porucznika Rostworowskiego przypominają dziennik bojowy oddziału, w którym służył. Są napisane prostym stylem, z jasnością i przejrzystością, co pozwala czytelnikowi wciągnąć się w szybki nurt wydarzeń. Opowieść wypełniona jest obrazami plastycznymi, ukazującymi różnorodne postacie ludzkie, które występowały w czasie powstańczych działań

Autor był synem powstańca listopadowego. W powstaniu służył pod pseudonimem "Krzywda", przybranym od herbu rodowego. "Urodziwy chłopiec, z fantazją, z włosami nie mieszczącymi się pod czapką, żartobliwy, dowcipny, znający się na rzemiośle konnym i fechtunku." Walczył pod dowództwem Zdanowicza, Bończy, Chmieleńskiego i Hauke-Bossaka. Brał udział w bitwach pod Pińczowem, Górami, Nieznanowicami, Rudnikami, Białą, Przedborzem, Cierniem, Warzynem, Stawami, Oksą, Kwilinem, Strojnowem, Ociesękami, Szczekocinami, Słupią, Bodzechowem, Czartoszową, Złotnikami, Krasocinem. Został mianowany — porucznikiem. Po śmierci dowódcy Chmieleńskiego, został dowódcą szwadronu, aż do dymisji, którą uzyskał po bitwie pod Węgleszynem 29 marca 1864 r. "Dobrym humorem, sympatyczną osobistością dodawał nam kurażu i otuchy, krzepiąc upadłych, rozweselając smutnych i ciesząc nas nadzieją pomyślnego obrotu naszej sprawy z następującą wiosną." Po powstaniu przebywał na emigracji we Francji w Paryżu. Studiował technikę w szkole w Montparnasse. Następnie osiadł w Galicji. Był inżynierem w radzie powiatowej w Stryju, był też rzeczoznawcą do wyceny majątków ziemskich. Pochowany w Stryju.

Sam autor pamiętników napisał, że „chce przedstawić wypadki, w których brał udział osobiście lub był ich świadkiem". Wyraził w nich nadzieję, że jego „wspomnienia mogą być przydatne do gruntowniejszej oceny wielu doniosłych wypadków owej epoki". Na kartach pamiętnika czytelnik znajdzie opisy kilku bitew: pod Suchedniowem, Świętym Krzyżem, Staszowem. W lutym 1864 roku Samborski został wzięty do niewoli i trafił do więzienia w radomskim klasztorze usytuowanym w sąsiedztwie cerkwi. Po kilkutygodniowym pobycie i przesłuchaniach przez komisję śledczą został oddany pod sąd wojenny. Wyrok brzmiał: pozbawienie praw i zesłanie na Syberię. Droga na zesłanie prowadziła przez Petersburg, Moskwę, Niżnyj Nowgorod, Tobolsk, gdzie „urządzono tzw. prykaz o zsylnych. Jest to urząd oddzielny, zajmujący się wyznaczaniem miejsca dalszego pobytu dla całych zastępów wygnańców". Z Tobolska ruszył Samborski kibitką (wraz z Ksawerym Wojno i Henrykiem Wohlem) etapami w dalszą drogę przez Irkuck, Krasnojarsk, Kańsk. Na zesłaniu spotkał potomków pierwszych zesłańców – konfederatów barskich. W sierpniu 1870 roku przyszła informacja o zezwoleniu na powrót do kraju. Autor z rozrzewnieniem opisuje spotkanie z matką, która „prawie przez 7 lat oczekiwała z utęsknieniem jedynaka [...]. Wrażenia serdecznego powitania i łzy radości nie dadzą się opisać; te chwile zaliczam do najszczęśliwszych w życiu". Powrót w rodzinne strony obfitował w trudne momenty. W dokumentach zesłańcy mieli zapis o pozbawieniu ich praw stanu. W ostatniej części zapisków Samborski próbuje jeszcze raz dokonać oceny powstania, a ponieważ robi to z perspektywy roku 1906 – porównuje wydarzenia 1863 roku z rewolucją 1905.